biblioteka laudatosi jp2 biblioteka laudatosi benedykt xvi biblioteka laudatosi kkwpolscesqr

biblioteka laudatosi dol dzielo stworzenia biblioteka laudatosi dol ochrona srodowiska biblioteka laudatosi dol ekologia integralna biblioteka laudatosi dol encyklika laudatosi

Mocny apel o strzeżenie Amazonii i całego stworzenia skierował papież Franciszek do brazylijskich biskupów na spotkaniu w Rio de Janeiro 27.07.2013 r. w czasie Światowych Dni Młodzieży. Mówił też m.in. o skutkach „bezlitosnej globalizacji” czy „intensywnej urbanizacji” i docenił brazylijski Kościół będący „wielką mozaiką kamyków, obrazów, form, problemów, wyzwań”. Chcę nie tyle skierować do was przemówienie formalne, ile podzielić się z wami pewnymi refleksjami – mówił papież do najliczniejszego episkopatu świata, liczącego 459 biskupów, którzy prowadzą duszpasterstwo na ogromnym obszarze Brazylii.

 

„Myślę o biskupach w puszczach, zmierzających w górę i w dół rzek, na terenach półpustynnych, w Pantanal, w pampasach, w miejskich dżunglach metropolii”. Tworzą Kościół będący „wielką mozaiką kamyków, obrazów, form, problemów, wyzwań, ale który właśnie dlatego jest ogromnym bogactwem”.

Wychodząc od historii narodowego sanktuarium w Aparecidzie, zauważył, że tam na początku był połów ubogich rybaków, których sytuację można opisać słowami „Wielki głód a mało zasobów”. Wtedy, gdy zechce, działa Bóg: „Wody są głębokie, a jednak zawsze ukrywają możliwość Boga”. 
Obraz ubogich rybaków na rzece służy papieżowi do pokazania metody działania dla współczesnego Kościoła: „Można się tak wiele nauczyć z tej postawy rybaków. Kościół, który czyni miejsce dla tajemnicy Boga. Kościół, który gości w sobie tę tajemnicę, tak że może ona zachwycić ludzi, przyciągnąć ich. Tylko piękno Boga może przyciągnąć. Drogą Boga jest zachwyt, fascynacja. Bóg pozwala się zabrać do domu. Rozbudza On w człowieku pragnienie, by strzec Go w swoim życiu, w swoim domu, w swoim sercu. Rozbudza On w nas pragnienie, aby zawołać sąsiadów, żeby poznali Jego piękno. Misja rodzi się właśnie z tej fascynacji Bogiem, z tego zadziwienia spotkaniem”. 

I dodaje piękną myśl: „Sieci Kościoła są słabe, może połatane. Łódź Kościoła nie ma mocy wielkich transatlantyków przemierzających oceany. A jednak Bóg chce się ukazywać właśnie za pośrednictwem naszych środków, środków ubogich, bo to On zawsze działa”.

Franciszek jak dobry geograf i znawca historii społeczno-gospodarczej mówi: „Aparecida pojawiła się w miejscu skrzyżowania. Drogi łączące stolicę Rio z San Paolo – rodzącą się przedsiębiorczą prowincją – i Minas Gerais, kopalnie bardzo atrakcyjne dla dworów europejskich: na skrzyżowaniu dróg kolonialnej Brazylii”. I kończy niezwykłą metaforą: „Bóg pojawia się na skrzyżowaniach. Kościół w Brazylii nie może zapomnieć o tym powołaniu wpisanym od pierwszego oddechu: być zdolnym do skurczu i rozkurczu serca, do zbierania i upowszechniania”.

Ukazując ikonę Emaus jako klucz do zrozumienia teraźniejszości i przyszłości, papież opisuje rzeczywistość poprzez kolejny przyrodniczy obraz zapożyczony od bł. Johna H. Newmana: „Świat chrześcijański staje się powoli jałowy i wyczerpuje się, jak ziemia dogłębnie wyeksploatowana, która staje się piaskiem”. I mówi biskupom: „Potrzebujemy Kościoła, który potrafi prowadzić dialog z tymi uczniami, którzy uciekają z Jerozolimy, błąkają się bez celu, sami ze swoim zawodem, rozczarowaniem chrześcijaństwem uważanym już za ziemię jałową, bezowocną, niezdolnym do generowania sensu”.

„Bezlitosna globalizacja i intensywna urbanizacja, często gwałtowne, wiele obiecywały. Wiele osób zafascynowały ich możliwości, i jest w nich rzeczywiście coś pozytywnego, jak na przykład zmniejszenie odległości, zbliżenie się do siebie osób i kultur, upowszechnienie informacji i usług. Z drugiej strony jednak wielu ludzi doświadczało ich negatywnych skutków, nie zdając sobie sprawy z tego, że wpływają one na ich wizję człowieka i świata, powodując większą dezorientację i pustkę, której nie potrafią wytłumaczyć. Skutkami tymi są między innymi: zamieszanie co do sensu życia, dezintegracja osoby, utrata poczucia przynależności do jakiegoś „gniazda”, brak głębokich więzi i miejsca

„Dziś potrzebny jest Kościół, który byłby w stanie towarzyszyć, wyjść poza zwyczajne słuchanie – kontynuuje Ojciec Święty – Kościół, który towarzyszy w drodze, pielgrzymując z ludźmi; Kościół zdolny do rozszyfrowania motywów zawartych w ucieczce tak wielu braci i sióstr z Jerozolimy; Kościół, zdający sobie sprawę, że motywy, z powodu których ludzie się oddalają, zawierają już same w sobie także i motywy możliwego powrotu, ale trzeba umieć całość odważnie odczytać”.

„Dzisiejszego człowieka pociąga poszukiwanie tego, co jest coraz szybsze: szybki internet, szybkie samochody, szybkie samoloty, szybkie relacje” – zauważa papież Franciszek. „A jednak odczuwamy rozpaczliwą potrzebę spokoju, chciałbym powiedzieć, powolności”. I pyta: „Czy Kościół nadal potrafi być powolny: w czasie, aby słuchać, w cierpliwości, aby naprawić i odbudować? Czy też może nawet Kościół jest już ogarnięty szałem skuteczności?”. Radzi w końcu: „odzyskajmy spokój, aby umieć dostosować krok do możliwości pielgrzymów, do rytmu ich drogi, zdolność bycia zawsze blisko, aby umożliwić otwarcie ich rozczarowanych serc, aby można było do nich dotrzeć”.

Kreśląc wyzwania Kościoła w Brazylii, Ojciec Święty mówił o właściwej formacji kadr kościelnych i zalecał „metodę gromadzenia różnorodności” jako „nie tyle różnorodność idei, by wytworzyć dokument, ale różnorodność doświadczeń Boga, by wprawić w ruch życiodajną dynamikę” oraz „większe dowartościowanie elementu lokalnego i regionalnego”. Rekomendował rozwijanie kolegialności i solidarności Konferencji Episkopatu, odnowę misji i duszpasterstwa, w tym poprzez aktywne zaangażowanie kobiet. „Kościołowi, jeśli utraci kobiety, grozi bezpłodność” – przestrzegł.

„Pilnymi potrzebami Brazylii są edukacja, zdrowie i pokój społeczny” – mówił papież. „Kościół winien wypowiadać się w tych kwestiach, ponieważ aby należycie odpowiedzieć na te wyzwania, nie wystarczą jedynie rozwiązania techniczne, ale potrzebna jest podstawowa wizja człowieka, jego wolności, jego wartości, jego otwartości na transcendencję”. I dodał: „A wy, drodzy współbracia, nie obawiajcie się wnosić tego wkładu do Kościoła, który służy dobru całego społeczeństwa, i obdarzać tym słowem «wcielonym», również poprzez świadectwo”.

I w takim kontekście jako swoisty papierek lakmusowy i sprawdzian dla Kościoła społeczeństwa brazylijskiego pojawiła się w papieskim przemówieniu Amazonia.

„Kościół w Amazonii nie jest jak ktoś ze spakowaną walizką w ręku, gotowy do wyjazdu po wyeksploatowaniu wszystkiego, co się dało. Kościół jest obecny w Amazonii od początku – poprzez misjonarzy, zgromadzenia zakonne, kapłanów, świeckich i biskupów – i nadal jest obecny, odgrywając decydującą rolę dla przyszłości tego obszaru. Mam na myśli gościnę, jakiej Kościół w Amazonii udziela dzisiaj imigrantom z Haiti, po straszliwym trzęsieniu ziemi, które zniszczyło ich ojczyznę”.

Na koniec papież skierował mocny apel o „poszanowanie i strzeżenie całego stworzenia, jakie Bóg powierzył człowiekowi, nie po to, aby je eksploatował rabunkowo, ale aby uczynił je ogrodem”.

 

o. Stanisław Jaromi

 

Pełny tekst papieskiego orędzia na: vatican.va.